تحلیلی بر مراسم اسکار ۲۰۱۶

تحلیلی بر مراسم اسکار ۲۰۱۶

مراسم اسکار ۲۰۱۶ بامداد روز دوشنبه با اعلام برنده‌ها به پایان رسید. در این مطلب ما نقاط قوت و ضعف و ساختار هشتاد و هشتمین مراسم آکادمی را مورد بررسی قرار می‌دهد. همراه ما باشید

rel="attachment wp-att-109283">

یک مراسم خوب اسکار حاصل گردهمایی عناصر مختلفی است؛ از استندآپ کمدیِ مجری که با توجه به حال‌و‌هوای مراسم آن را تهیه کرده گرفته تا خلاقیت او در طول مراسم برای هیجان‌انگیز نگه داشتنِ بیش از دو ساعت تشکر کردن‌های بی‌پایانِ برندگان. اما عناصر دیگری هم هستند که اگرچه در کیفیت مراسم نقش دارند، اما کنترلشان از دست مجری و کارگردان خارج است. بعضی‌وقت‌ها چیزی مثل اتفاقی که امسال برای لئوناردو دی‌کاپریو افتاد، نگاه‌ها را به برنده‌ی یک رشته‌ی خاص عوض می‌کند و به درون آن اهمیتی بیشتر از همیشه تزریق می‌کند و البته بعضی‌وقت‌ها یک سخنرانی احساسی از سوی برندگان می‌تواند خستگی را از تن‌مان دور کند. اینها را به خاطر این می‌گویم که واقعا برای برگزاری یک اسکار به‌یادماندنی ابر و باد و مه و خورشید باید دست به دست هم بدهند و اگر مجری بتواند برای دو-سه ساعت با چنگ و دندان این اسب وحشی را از فرار نکردن باز دارد، کار شاقی کرده است. یک اسکار خوب یعنی لحظات ویژه‌ی به‌یادماندنی. چرا، پارسال هم نیل پاتریک هریس به‌یادماندنی شد، اما به عنوان یکی از بی‌حال‌ترین اسکارهای سال‌های اخیر. اما کریس راک امسال موفق شد طوری مراسم را هدایت کند تا حداقل برای چند سال آینده اتفاقاتی که در اسکار ۲۰۱۶ افتاد را فراموش نکنیم.مقالات مرتبط فهرست کامل برندگان اسکار ۲۰۱۶ چه اتفاقاتی در هشتاد و هشتمین مراسم اسکار رخ داد راهنمای اسکار ۲۰۱۶

اولین حرکت عالی راک افتتاحیه‌ی طوفانی‌اش بود. راستش را بخواهید قبل از آغاز مراسم با توجه به کمپینی که در رابطه با اعتراض به عدم وجود تنوع نژادی در نامزدها راه افتاده بود و همچنین انتخاب کریس راکِ سیاه‌پوست برای میزبانی مراسم، هیچ شک و تردیدی وجود نداشت که او از این فرصت استفاده خواهد کرد و قسمتی از جوک‌هایش را به این موضوع اختصاص خواهد داد. این درحالی است که ما همیشه عادت داریم میزبان را در شروع مراسم درحال مسخره‌کردنِ فیلم‌ها و بازیگران مختلف ببینیم. اما راک پس از مونتاژی که از فیلم‌های ۲۰۱۵ دیدیم، به محض حضور برروی استیجِ گفت: «من حداقل ۱۴تا سیاه‌پوست رو توی اون مونتاژ شمردم... من اینجا در جوایز اسکار یا به عبارتی دیگر جوایز برگزیده سفید‌ها هستم». و زمانی که بیش از ۱۰ دقیقه یا به عبارتی دیگر، تمام افتتاحیه‌اش را به شوخی با ماجرای نژادی امسال اختصاص داد، فهمیدیم که اسکار ۲۰۱۶ بیشتر از اینکه درباره‌ی فیلم‌ها باشد، مراسمی درباره‌ی نژاد است.

وضعیت به شکلی بود که واقعا اگر کسی درحال کانال عوض کردن، به‌طور تصادفی روی شبکه‌ی ای‌.بی‌.سی می‌رفت، فکر می‌کرد تمام فعالان حوزه‌ی سینما به شوی استندآپ کمدیِ کریس راک با موضوع «تبعیض نژادی» دعوت شده‌اند! حالا آیا تصمیم راک برای غیرمنتظره‌بودن از این طریق درست بود یا نه؟ این دیگر چه سوالی است! معلومه که درست بود. یکی از بزرگ‌ترین آفت مراسم‌ها و برنامه‌های این‌چنینی که بدترین نوعش را در همین کشور خودمان شاهدش هستیم، این است که همه‌چیز را جدی می‌گیرند و سعی می‌کنند تخصصی باقی بمانند و از محدوده‌ی حوزه‌ی خودشان بیرون نزنند و درباره‌ی چیز دیگری صحبت نکنند. اما حقیقتش این است که به جز برندگان، کس دیگری به آن جایزه‌ها که دست به دست می‌شود، اهمیت نمی‌دهد. پس، بهتر است از هر فرصتی برای زدن به جاده خاکی استفاده کرد و سرگرم‌کننده شد. از همین رو، از آنجایی که شوخی کردن با اتفاقات عجیب فیلم‌ها تکراری شده، به‌شخصه از گیر کردن سوزنِ کریس راک در مسئله‌ی تبعیض نژادی خوشم آمد.

rel="attachment wp-att-109578">

این درحالی بود که کریس راک از این طریق فرصت پیدا کرد تا علاوه‌بر خنداندن، درباره‌ی موضوع مهم‌تری نسبت به سینما حرف بزند. بله، اینجا جشنِ یک‌ساله‌ی سینما است، اما نباید گذاشت همه‌چیز به سینما ختم شود و درباره‌ی چیزهای مهم‌تر از فیلم‌ها نیز حرف نزد. افتتاحیه‌ی راک در کنار جذابیت ظاهری‌اش، شامل حملاتی هم به آکادمی و کلا فضای فیلمسازیِ هالیوود که فرصت‌های کمتری را برای نژادهای دیگر (نه فقط سیاه‌پوست) قائل می‌شوند، نیز بود. همین باعث شد تا اسکار امسال به جای یک جشنِ شلوغ و شیک و خوشگل دیگر، دارای کمی وزن و معنای واقعی باشد که خیلی به آن احتیاج داشت. حالا بماند که جوک‌های راک نیز یکی پس از دیگری به زیبایی فرود می‌آمدند؛ از باحال‌ترین‌شان مثلا می‌توان به جایی اشاره کرد که راک گفت از ۸۸ اسکاری که پشت سر گذاشتیم، حتما هفتاد و یکی‌شان شامل مسائل تبعیض نژادی بوده است. که در دهه‌ی ۶۰ و ۷۰ هم از این خبرها بوده است. اما سیاه‌پوست‌ها اعتراضی نکرده‌اند. چون آنها در آن زمان آن‌قدر سرشان سر مورد تجاوز قرار گرفتن و کتک خوردن گرم بوده که وقت اهمیت دادن به برنده‌ی بهترین مستند کوتاه خارجی‌زبان را نداشتند! یا اشاره به اینکه در جریان مونتاژ درگذشتگان امسال، شاهد سیاه‌پوست‌هایی هستیم که در حال رفتن به سینما توسط پلیس کشته شده‌‌اند. یا شوخی‌‌اش با «کرید» و راکی سیاه!خیلی زود فهمیدیم که اسکار ۲۰۱۶ بیشتر از اینکه درباره‌ی فیلم‌ها باشد، مراسمی درباره‌ی نژاد است

فقط ترجیح می‌دادم تمرکز شوخی‌‌های راک فقط بر روی سیاه‌پوست‌ها نبود و کلا به تنوع نژادی جهانی در هالیوود می‌پرداخت. در یکی از بحث‌برانگیزترین حرکاتِ راک، او سه‌ بچه‌ی کت‌و‌شلوارپوشِ آسیایی را به عنوان حسابدار روی صحنه آورد که به سرعت موردانتقاد رسانه‌ها قرار گرفت. درحالی که به نظرم این هم یکی دیگر از انتقاداتِ راک به هالیوود بود که از بازیگرانِ آسیایی برای نقش‌های کلیشه‌ای استفاده می‌کنند و اشکالی نداشت. یکی دیگر از نکات خوب میزبانی راک این بود که ناپدید نشد. معمولا میزبانان این‌جور مراسم‌ها بعد از افتتاحیه‌ها در پس‌زمینه قرار می‌گیرند. این مسئله پارسال درباره‌ی پاتریک هریس و امسال در جوایز گلدن گلوب اتفاق افتاد.

راک اما هر از گاهی با یک آیتم جمع‌و‌جور ظاهر می‌شد. شاید آیتم قرار دادن بازیگران سیاه‌پوست به جای برخی از نامزدهای بهترین فیلم بی‌نقص نبود، اما دیدن جف دنیلز و کریستن ویگ که سعی می‌کردند از زیر نجات دادن یک سیاه‌پوست گرفتار در مریخ شانه خالی کنند عالی بود و سپس، مصاحبه‌ی راک جلوی یکی از سینماهای کامپتون را داشتیم که آن هم آیتم خوبی از آب درآمده بود. اما اگر قرار باشد جایزه‌ی بهترین لحظه‌ی اسکار ۲۰۱۶ را به کسی بدهم، او  کسی نیست جز لویی سی.کی. خودمان که لعنتی بلد است چطوری از دلِ تراژدی، خنده بیرون بکشد. شوخی‌اش با بدبخت و بی‌پول‌بودنِ سازندگان مستندهای کوتاه انصافا گل سرسبد مراسم امسال بود که می‌شد بارها تماشایش کرد؛ تکه‌ی کوتاهی که ثابت کرد او می‌تواند مجری اسکار فوق‌العاده‌ای باشد!

rel="attachment wp-att-109576">

اسکار ۲۰۱۶ حدود سه ساعت بود. اما اغراق نکرده‌ام اگر بگویم مثل پارسال حوصله‌ام طوری سر نرفت که به زور به دیدن برنامه ادامه بدهم. چرا، صحنه‌هایی مثل دختران راک که کلوچه می‌فروختند، اگرچه کمی انرژی به سالن تزریق کرد، اما آن‌قدرها جالب نبود. بماند که مثلا اگر سیلوستر استالون به جای مارک رایلنس برنده می‌شد، خب، مطمئنا خودش حال‌وهوای مراسم را برای چند دقیقه‌ای هیجانی‌تر می‌کرد! از بین سخنرانی‌های برتر می‌توان به پیتر داکتر که به جوان‌تر و خجالتی‌ها پیشنهاد داد که شروع به ساختن چیزهای مختلف کنند که در زمان‌های تاریک به کارشان می‌آید و همچنین سخنرانی قابل‌پیش‌بینی دی‌کاپریو درباره‌ی نجات زمین اشاره کرد که بیشتر به خاطر این جذاب بود که او یک‌ریز و بدون توقف برای یکی-دو دقیقه همین‌طوری به حرف زدن ادامه داد. انگار در طول این سال‌ها آن‌قدر سخنرانی‌هایش را تمرین کرده بود که فقط منتظر بود آنها را بیرون بریزد!

بزرگ‌ترین کمبود اسکار ۲۰۱۶، عدم وجود اتفاقی عجیب و دور از انتظار بود؛ با اینکه جای خالی چیزی در مایه‌های سفارش پیتزای الن دجنرس که کلا ریتم مراسم را نابود کند، حس می‌شد، اما حداقل اسکار ۲۰۱۶ بدون گاف‌های اعصاب‌خردکن بود. روی هم رفته، مراسم اگرچه کمی بیش از حد معمول طول کشید، اما بدون سورپرایزهای لذت‌بخش‌ نبود، خسته‌کننده نشد و با اینکه شوخی‌های کریس راک درباره‌ی تنوع نژادی در هالیوود، بدون تنوع نژادی بود، اما او و نویسندگانش از هدایت مراسم هشتاد و هشتم سربلند بیرون آمدند.

تهیه شده در ما