چرا کوئنتین تارانتینو Netflix را دوست ندارد

چرا کوئنتین تارانتینو Netflix را دوست ندارد

تارانتینو هیچگاه تنفرش را از سرویس‌های استریمی همچون نتفلیکس پنهان نکرده. با این حال، او در مصاحبه‌ی جدید خود یک بار دیگر به این شرکت آمریکایی ثروتمند تاخته است.

کوئنتین تارانتینو از آن شخصیت‌هایی است که با تماشای فیلم‌های سینمایی بزرگ شده و سینما بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی وی به حساب می‌آید، ولی شما شهامت این را نخواهید داشت تا با او درباره‌‌ی تماشای فیلم در سرویس‌های پخش فیلم آنلاین صحبت کنید. سازنده‌ی آثاری نظیر هشت نفرت انگیز (The Hateful Eight) و پالپ فیکشن (Pulp Fiction) هیچگاه تنفرش را از سرویس‌های استریمی همچون نت فلیکس (Netflix) پنهان نکرده. با این حال، او در مصاحبه‌ی جدید خود یک بار دیگر به این شرکت آمریکایی ثروتمند تاخته است.

تارانتینو که بخش زیادی از دوران پرشور جوانی‌اش را در یک ویدیو کلوپ مشغول به کار بوده، همواره اعلام کرده که ترجیح می‌دهد به جای تماشای فیلم به صورت آنلاین، در سیستم ویدیوی خانگی خود به تماشای این آثار بنشیند. او در مصاحبه‌ی جدید خود، ابعاد جدیدی از فلسفه‌ی ضد نت‌فلیکسی خود را نمایان می‌کند:

سرویس استریم هیچ جذابیتی برایم ندارد. من به دنبال روش‌های سخت‌تر و ملموس‌تری هستم و دوست ندارم در لپ‌تاپم به تماشای فیلم بپردازم. به طور کلی هیچگاه سراغ نت‌فلیکس نمی‌روم و از هیچ سیستمی برای دریافت فیلم‌ها استفاده نمی‌کنم. در عوض برای تماشای فیلم‌ به سراغ آرشیوهای ویدیویی می‌روم. یکی از ویدیو کلوپ‌ها کسب و کارش را تعطیل کرد و من تمام آرشیو آنها را خریداری کردم که شامل حدود هشت هزار نوار ویدیویی و DVD بود. در کنار اینها، هنوز هم فیلم‌های پخش‌شده از تلویزیون را ضبط و آرشیو می‌کنم.

برخی از نارضایتی‌های تارانتینو از نت‌فلیکس از عدم آگاهی وی درباره‌ی چند و چون کار این سرویس نشات می‌گیرد؛ همانگونه که خودش نیز اعتراف می‌کند که با نحوه‌ی کار آنها آشنایی ندارد. اساسا به نت‌فلیکس می‌توان به چشم یک فروشگاه فیلم قرن بیست و یکمی نگاه کرد که طرز کار آن تفاوت چندانی با ویدیو کلوپ‌ها ندارد؛ چرا که در هر دو مورد نیز شما به جستجوی فیلم مورد نظر خود می‌پردازید و در نهایت آن را انتخاب می‌کنید. تارانتینو درباره‌ی ایده‌ی فروشگاه فیلم قرن بیست و یکمی نیز حرف‌های جالبی را مطرح می‌کند:

من عضو نت‌فلیکس نیستم؛ بنابراین نمی‌توانم بگویم که شیوه‌ی کاری آنها دقیقا چگونه است. اما کیفیت کاری آن با ویدیو کلوپ متفاوت است. شما در ویدیو کلوپ‌، جعبه‌ی فیلم‌های مختلف را برمی‌دارید، پشت آنها را می‌خوانید و در نهایت دست به انتخاب می‌زنید. در این میان ممکن است شخص دیگری هم پیشنهاد متفاوتی به شما بدهد و در نهایت، فیلم دیگری را هم اجاره کنید. برای مثال شاید برای اجاره‌ی تاپ گان (Top Gun) به ویدیو کلوپ می‌روید و در کنار آن، چشمتان به فیلمی می‌خورد که پیش از آن چیزی درباره‌ی آن نشنیده بودید. شما آن فیلم را برمی‌دارید؛ چرا که به دنبال چیزی بیش از تاپ گان می‌گردید و تصمیم می‌گیرید که فرصتی برای خودنمایی به این فیلم بدهید. شاید شما موفق به تماشای تمام فیلم‌های اجاره‌کرده هم نشوید، ولی در نهایت چیزی که اهمیت دارد تعهد بیشتر در اینگونه انتخاب‌ها است. به طور کلی چیزی که در حال حاضر از بین رفته، همین تعهد است. در گذشته وقتی شما فیلمی را اجاره می‌کردید، با تمام وجود می‌خواستید که آن را تماشا کنید.چیزی که در حال حاضر از بین رفته، همین تعهد است. در گذشته وقتی شما فیلمی را اجاره می‌کردید، با تمام وجود می‌خواستید که آن را تماشا کنید

شاید بسیاری از ما نیز در این زمینه با تارانتینو هم‌عقیده باشیم و گاهی اوقات دلتنگ دوران گذشته شویم؛ آن هیجان رفتن به ویدیو کلوپ‌ها، جستجو در میان حجم انبوه فیلم‌ها و انتخاب چیزی که نظرمان را به خود جلب کرده باشد. اما واقعیت این است که آن روزها دیگر به خاطره‌ها پیوسته و امروزه روش‌های جدیدی جایگزین روش‌های سنتی شده است. در این میان بهترین راه‌حل برای نت‌فلیکس این است که در کنار تولید محتوای اورجینال که هدف اصلی برنامه‌ریزی آنها است، دست به خرید فیلم‌های کلاسیک بیشتری زده و آرشیو خود را از آثاری باارزش غنی کنند. البته در این زمینه، رقابت نت‌فلیکس با سرویس استریمی نظیر FilmStruck غیر قابل تصور است؛ چرا که این سرویس دارای تعدادی از آثار کلاسیک نایاب و کمتر شناخته‌شده‌ای است که نت‌فلیکس قدرت دسترسی به آنها را ندارد.

جای جای آثار تارانتینو به‌عنوان یک خوره‌ی فیلم، پر است از اشارات مختلف به فیلم‌های گمنام و درجه‌ی B دهه‌ی شصت، هفتاد و هشتاد سینما و او برای ادای دین به این قبیل آثار، از بسیاری از هنرپیشگان این فیلم‌ها، در آثار خودش در نقش‌های مختلف بازی گرفته است. تارانتینو کسی است که در فوریه‌ی سال ۲۰۱۰، نیو بورلی سینما (New Beverly Cinema) را در لس آنجلس خریداری کرد و در آن تنها به نمایش فیلم‌های ۳۵ میلی‌متری می‌پردازد. در این میان، با توجه به تعصب ویژه‌ی وی به ارزش‌های اصیل سینما، بعید به نظر می‌رسد که او قصد کنار آمدن با مفاهیم جدیدی از این دست را داشته باشد.